Ik schrijf een bericht aan mijn tante in Zwitserland, de jongere zus van mijn moeder en dan loopt dit uit mijn pen.
Onderweg naar huis van mijn werk ben ik gestopt voor een koffie.
Het is berekoud buiten, als ik thuis kom moet ik eerst hout hakken en het huis opwarmen, er is ook een gaskachel en ik heb een zibrokamin (petroleumkachel), dan zijn de woonkamer en keuken aangenaam, maar de rest van het huis blijft koud, koud en vochtig. Hier zit ik lekker warm, in zo’n la Place zelfbedienings restaurant. Ook al zit ik hier de hele dag, niet gauw zal iemand me er op aanspreken of vragen of ik nog een consumptie wil
Dinsdag was ik bij mijn moeder, ze was wat afwezig en niet fit, dat wisselt nogal. De mondhygiënist kwam om metingen te doen in haar kaak. Ze heeft flinke ontstekingen tot in het bot bij twee implantaten. Niet zo best. We horen nog van de tandarts wat het behandelplan wordt.
Ze gaat wel snel achteruit, maar ze blijft positief naar haar omgeving, vergeet wat meer en haalt dingen door elkaar. In haar hoofd wandelt ze nog steeds door de tuin en geeft de planten water. Ze is er van overtuigd dat ze 2x per dag poetst, de verpleging staat nu naast haar om haar te laten poetsen met antibacteriële tandpasta, maar na drie halen over haar gebit is ze klaar. Wat wil je ook, ze moet het linkshandig doen, als rechtshandige, want haar rechterarm doet het niet meer. Hoe leer je poetsen met je andere hand als 90 jarige?
Wat is wijsheid?
Ze kan nu een staaroperatie krijgen want het vocht achter haar oog is weg. Dan redden ze haar goede oog, de linker, met rechts ziet ze nauwelijks door beschadigd netvlies. Misschien kunnen ze de kaakontsteking een halt toeroepen zonder operatie, maar ze moet wel blijven poetsen….
Zo lastig. Ik geef de zorg zoveel mogelijk terug aan het zorgcentrum zodat ik meer ruimte heb voor qualitytime met mijn moeder. Ruimte voor hartsverbinding en zielen contact. Als we een rondje wandelen, een kopje koffie drinken of een bakje soep eten, er even uit zijn. Steeds vaker met langere stilte momenten. Samen zijn. Zijn.
Niet mijn best doen om het gezellig te maken.
We hebben familieoverleg volgende week, over de gezondheid van mijn moeder. Taken verdelen, praktische dingen en mijn broer en zus om steun vragen, mentale steun.
Mijn onrust heeft hier zoveel mee te maken. Ik wil niet dat het eindigt. Dat besef ik maar al te goed. De navelstreng is niet weg. Die onzichtbare moeder dochter verbinding. Dat voelen mag. Het verdriet er laten zijn. De angst eronder voor het alleen zijn. Weten dat ik haar niet kan redden niet hoef te redden. Weten dat dat zo in mij zit, willen redden, beschermen, opzij gaan, inleveren.
Dat het tijd is om mezelf te redden, voor mezelf te gaan staan, mijn ruimte in te nemen. Trouw zijn aan mezelf. En te voelen, te voelen, mezelf te voelen. Die ander voelen dat weet ik nu wel, niet meer als een kameleon een jasje aantrekken dat me niet past. Maar mijn eigen jas dragen. Trots en kwetsbaar mezelf zijn. Ik ben ok.
Mijn moeder heeft geen schaamte over hoe ze eruit ziet, wat ze doet of zegt. Zo’n grote prachtige dankbare spiegel. Schaamte is een groot ding in het leven van ons allemaal.
Ik volg een korte clownstraining. Dat is echt leuk. Hoezo de schaamte voorbij?
De clown zit in het hier en nu en is een en al nieuwsgierigheid. Alles is interessant. Dan komt mijn speelse kind boven en kan ik ontspannen in het spel. Er is altijd een verbinding met het publiek, zonder kan de clown niet. Ik doe het vooral voor mezelf, maar wie weet als ik verder wil, later als ik groot ben, kan ik altijd nog contactclown worden. Naast al die andere dingen
Volgende week mogen we een berg kleding meenemen. Daar zie ik naar uit. Ik ben dol op verkleedpartijtjes. De herinneringen borrelen boven van spelen met mijn poppen, tenten bouwen onder de tafel en een koffer vol kleren. De fantastische vermommingen tijdens Koninginnedag. Een grasspriet, een spook, een hippie, je kunt alles zijn. En wat voor een clown ben ik dan? In ieder geval een lieve. Dat heb ik al mogen incasseren met een eigen clownsloopje. Incasseren is ook inherent aan de clown.
Ondertussen wacht ik vol ongeduld op de lente. Als de mondhygiënist al lang weg is en de beschermende pasta op mijn moeders gebit ingewerkt, snoepen we samen van de heerlijke leckerli die mijn moeders zus opstuurde in een prechtige trommel voor de 90e verjaardag van mijn bijzondere mama.
09-03-2023 ©