En dan mis ik opeens mijn vrienden, mijn eigen ritme, eten, leven….
Vannacht geen party, maar een rustige overgang van het ene in het andere jaar, misschien een goed teken.
Gisteren stapte ik met mijn voeten in het knisperende zand op een van de stranden in Byron Bay. Het water is helder als kristal met heerlijke golven, geen wonder dat dit een surf paradijs is. Hier liggen de toeristen te bakken. Aussies smeren zich van top tot teen in met sunblocks, no way they are going to get a tan. De hele ochtend heb ik rondjes gelopen op en om het terrein, langs de kreek, de dam om uiteindelijk te zitten, te kijken en te luisteren. Onafgebroken stroomt het water langs het huis, nu zacht ruisend. Er vallen knalblauwe harde vruchten op de grond en op mijn hoofd, ai, in mijn meditatie gestoord.
Na een paar dagen zon, miezert het weer, we gaan straks naar Gunnengerry NationalPark, waterval kijken, haha, nog meer water en in bomen lopen, zo groot zijn ze dat je erin kunt wandelen.
Voordeel van gast zijn is dat ik, terwijl de rest doet wat ze moeten doen, schrijf, mediteer, wandel, lees, voor me uit staar. Dit is een ongekende luxe.
Ik geloof niet dat mijn lichaam dit eten: rawfood, aprecieert. Mijn hele spijsvertering is op hol geslagen. Al die kruiden prikkelen de darmwand. De kokos krijg ik niet meer naar binnen. De okido training heeft me leren luisteren naar wat ik nodig heb. Dit dus niet. Ik mis mijn soep en pasta.
Dat ik auditief ingesteld ben blijkt nu ook des te meer. Ik kan niet tegen herrie en al helemaal niet als iedereen door elkaar staat te blaten en respectloos elkaar in de rede valt. Maar ze zijn (kinderen) zoals altijd als je ze een op een hebt allemaal schatjes.
Imogen (9) en Liam (12) lopen met mij dwars door de subtropsiche jungle van rode vulkanische aarde naar een hogere zone met grijze klei waar vooral eucalyptusbomen groeien. Onderweg snacken we van de rijpe passievruchten, dat is weer iets anders dan bramen! Zweten is het wel de berg op, het is niet zozeer de hitte als wel de hoge luchtvochtigheid. Aan het begin van de weg het Nationale park in komt de landrover ons tegemoet, samen rijden we verder de bush in.
BIj de waterval proberen we over de rotsen zo dicht mogelijk aan de rand te komen. Af te raden voor mensen met hoogtevrees, je kijkt in een diepe afgrond, slik, maar het uitzicht is adembenemend.
Bijna tijd om weer verder te gaan, ik bekijk de opties.