Author: Anneke

Ik moet slapen.

Ik ga een ticket boeken naar Australië.

Het regent.

Ik ben klaarwakker.

Ik ga nog een/weer een opleiding volgen.

Ik ben verliefd.

Ik heb een bank gekocht.

Nu nog een huis.

Ik ben rijk. Haha.

Ik heb veel vrienden.

Ik ben gelukkig.

Morgen begint weer mijn drukke seizoen.

Ik heb er zin in.

Het is goed zoals het is.

Ik kan hulp vragen.

Ik wil dansen.

Ik geniet.

Hè,hè, duurt wel lang hè om wijs te worden.

Over twee weken weer een aum..

Kan er nog meer bij?

Het stroomt.

Dank je wel.

Lieve papa,
Je was voor mij de vader achter de krant,
de man die het grind aanharkte
en op zondag het afval verbrandde in de tuin.

Zondag was afvalverbrandingsdag. Dat vond ik feest. Verstikkende rook van plastic weerhield ons niet dichtbij de vlammen te staan, totdat het niet meer mocht van de brandweer. De zondagen werden toen een stuk saaier. Wat een gelukzaligheid om in Frankrijk in Raye weer grote jubelvuren in de tuin te kunnen maken.

Je liet me de liefde voor de natuur zien, al zat daar voor jou wat nuance in. Jouw grote liefde was je postzegelverzameling. Vijfentwintig jaar lang kreeg ik trouw de nieuwste first day covers, op alle 15 adressen waar ik gewoond heb, zelfs in het jaar dat ik in Newcastle woonde. Al die adressen deden je denken aan je moeder Hennie, die in Indonesië zo vaak verhuisde en kon dat niet, dan richtte ze in ieder geval haar huis opnieuw in.

In 2001 stopte de komst van die brieven en toen ging ik me ook zorgen maken, want als dat, waar je zo je hart in zit, stopt, moet er iets aan de hand zijn.

Je was de vader die elk weekend hoofdpijn had en ontzien moest worden, maar je was ook de papa van de pesterijtjes, die de afwas deed, stofzuigde en het gras maaide. De klok van regelmaat tikte in je. Allergisch voor de troep, maar niet assertief genoeg om hier wat aan te doen. Papa had toch eens je mond open gedaan, nu kan het niet meer.

Ik at konijnenvoer volgens jou en mijn vegetariër zijn zag je als een bevlieging (wel een erg lange dan), mijn kleding aanstootgevend (maar nooit gedwongen om iets anders aan te doen) en mijn rood geverfde haar vond je mooi. (vooral toen je me niet meer herkende)

Je licht sarcastische humor als je de katten tegen het plafond liet lopen en hun staarten opzoog met de stofzuiger, riep reacties op. Geen vrienden, geen vijanden. Je postzegelverzameling je beste vriend. Met trots toonde je me altijd je laatste aanwinsten.

Je was een galante man, die de deur voor je openhield en elk weekend bloemen meebracht voor zijn lieve spriet. Man van principes en discipline, niet technisch, wel praktisch: je moet eten anders ga je dood.

Je liet niet makkelijk emotie zien en ik kon niet met mijn gevoelens bij jou terecht. Misschien heb je ooit drie regels geschreven in al die first day covers. Maar toen ik in Engeland zat correspondeerden we wel en je was er voor mij in de keren dat je naar Rotterdam kwam en we samen uit eten gingen. Veel is nooit benoemd, ik proefde de eenzaamheid en het niet uitgesproken onbegrepen zijn.

Vlak voordat je naar de Wendhorst ging, liet je opeens wel emoties zien. Tranen van ontroering, paniek en later ontreddering. Misschien uitte je je niet zo goed, maar je voelde wel veel.

Je hebt me zoveel gegeven over jouw manier van beleven, over kikkers vangen en tomaten planten in het kamp in Indonesië. Jouw overlevingsdrift zit een beetje in mij. Ik ben trots op mijn vader en ik houd van je zoals je bent.

Dag lieve papa
Ik herken je in de tuin die ik met liefde hark, in de kwakende kikkers, ik denk aan je strooien hoedje en de stok in je handen.

Als ik nu in Raye het tuinafval verbrand denk ik aan jou,
als ik een schep in de grond zet denk ik aan jou,
en als ik de bladzijde omsla van mijn boek denk ik aan jou, omdat je de kwaliteit kon voelen van het papier, als graficus.

Vuur, natuur en de liefde voor papier, zijn de dingen die we delen en waar we elkaar in de toekomst zullen blijven ontmoeten.

Dag lieve papa.

Nog nooit zo giftig geweest tijdens de aum. Mijn god wat was ik boos. Ongeremd. Geen tussenstop, geen ego. Nee je komt niet binnen bij mij.
al die mensen die ik over me heen heb laten lopen, die ik me heb laten manipuleren, me laten gebruiken, waar ik me bij heb aangepast. Niet meer dus. Ik laat het niet meer binnen. Het is mijn aum. Het is mijn leven.
De boosheid en onmacht over de kanker in het lijf van een vriend, de boosheid over een nieuwe liefde.

Boosheid en verdriet liggen wel dicht bij elkaar.
Kan ik zacht blijven, in contact met mezelf blijven, liefdevol, ontvankelijk, met compassie. Boos worden is niet erg als het een uitweg vindt, verteerd wordt, verwerkt wordt, losgelaten, uitgesproken, opgelost, zodat je weer beminnen kan.

Afscheid nemen, van je dierbaren, vrienden die emigreren, dagdag, loslaten. Vrienden die je uit het oog verliest, verhuisd, getrouwd, studeren..

Afscheid nemen van je dierbaren die sterven, de beste vriend van, mijn babytje, mijn vader, het maatje van, de broer van, een vriend…

Afscheid nemen van intieme relaties, leer ik wel, of val ik in herhaling.

Maar de meeste pijn zit daaronder, dieper, besef ik na een diepe aum. Deze keer wel heel heftig in het verdriet en de boosheid. God wat ben ik moe, maar heerlijk dat inzicht.

De verlatingsangst en daarmee bindingsangst zit dieper, niet in het loslaten van de moeder, het doorknippen van de navelstreng en op eigen benen leren staan, nee die heb ik bewust kunnen doen.

Mijn moeder was er niet voor mij, voor ons, daar waar je in je eerste kinderjaren veiligheid nodig hebt als basis, een betrouwbare bron die er altijd voor je is, met onvoorwaardelijke liefde, ze ontbrak. Niet betrouwbaar, niet steunend, niet liefdevol.

Ik was lastig, druk, ongeremd, vragend, verlangend. Ongewild, op de verkeerde dag geboren.Met pijn in haar hart geboren. Dank je wel dat je het zo vaak hebt gezegd. Dus ik zorgde dat ik stil werd, meegaand, onopvallend, geruisloos. Mijn god wat een hel. Verteerd van binnen, opgekropte vulkaan die niet tot uitbarsting kon komen.

Kan ik vergeven, loslaten, ze heeft gedaan wat in haar vermogen lag,
kan ik helen, dan is er geen eenzaamheid meer, geen verlangen, geen alleen zijn, geen gat, loslaten, de lange weg.

Het is weer voorjaar en het is weer stressen. Waarom willen vrouwen zich altijd ontwikkelen en waarom snappen mannen daar niets van. Het is toch goed zo, roept hij, wat wil je dan? Tja wisten we het maar, dan zagen we de bui van verre aankomen en konden daarop anticiperen. Nu wordt de jeuk ondraaglijk en gaan we zoeken en graven en ongemakkelijk doen. Houd ik nog genoeg van hem, welke ruis heeft de stroom van liefde doen verdwijnen. Houd me vast, roept het van binnen. Raak me niet aan, schreeuwt het lijf al een tijd en dat lijdt tot afwijzing, niet vrijen, weglopen. Gekke contradictie. Ik zoek naar de oorzaak maar er is een hele wirwar van gedachten en gevoelens die alleen maar in de weg zitten. Maar praten helpt wel, al het opgekropte ongenoegen moet er nog een keer uit. Hoor je me wel, begrijp je me wel?
Begrijpen we elkaar? Communiceren we wel helder. Als we samen leven wil ik ook iets wezenlijks delen. Ik had een droom. Ik wilde graag een man en een kind en dat heb ik op jou geprojecteerd en ik hoorde wel dat je geen kinderen wilde, in de douche in Tenerife maar toen was ik even Oostindisch doof en toen ik een paar maanden later, hoera, zwanger werd, stortte mijn wereld in, omdat jij geschrokken in elkaar schrompelde. Jouw heftige nee, deed mij vervolgens verschrompelen. De echo was niet hoopvol, maar ik ontkende hardnekkig de realiteit, nee, geen kindje, kon ik niet accepteren. Tot het bloed, de kramp, het ziekenhuis me meezoog in nog meer ontkenning van mijn gevoelens en wensen. Tja en dan gaat mijn vader dood en mag ik opeens wel rouwen want dit is tastbaar, een klompje cellen niet. En toen waren de tranen dubbel en de pijn heviger en de angst confronterender dan ooit.
Geen vader meer die mijn baby ooit in zijn armen kan houden, geen vader meer die ik kan laten zien: kijk pappie met losse handen, geen vader meer die ik een arm kan geven en zeggen het komt wel goed pa, al weet je dat het onzin is maar het verzacht toch, nee lieve papa je bent er niet meer en alles wat ik niet heb kunnen delen zal ik ook nooit meer met je kunnen doen. Basta.

Ruiz zegt:
Wees onberispelijk in je woorden.
Ga niet uit van veronderstellingen.
Betrek niets op jezelf.
Doe altijd je best.

Kan ik laten in de liefde, die zo diep doordringt?
Is dit een geschenk na alle inspanningen?
Blijft mijn gat gevuld?
Kan ik blijven stromen?
Kan ik de liefde omzetten in creatieve energie?
Heb ik voldoende wijsheid om zacht te blijven?
Is er leven na de dood?
Bestaat de perfecte match?
Kan ik werkelijk thuiskomen bij mezelf?
Wat heb ik nodig?
Wat wil ik?

Ik ben niet bang om lief te hebben.
De hele wereld.
Passie stroomt vanuit mijn solar plexus,
goddelijke verbinding in mijn lichaam”
naar mijn onderrug, dijen en benen.
Pure vitaliteit, levenskracht.

Thank you Masahiri Oki

Hoe zou het zijn om te sterven?

Hij heeft genoeg slaappillen om er geruisloos uit te glippen.
‘Wil je er ook een paar?’ Zijn lichaam is verkankerd letterlijk en figuurlijk.

Als je emotie niet kunt verteren gaat je maag naar de klote. Laten we zacht zijn voor onszelf. Mijn maag protesteert hevig tijdens het behandelen, ik kokhals in de keuken. Is er vergeving voor dit?

Hij geniet van de aanraking, de zorg, de aanwezigheid. Waarom zijn we zo bang om lief te hebben, ons bloot te stellen, contact te maken, kwetsbaar te zijn?

Ik bel mijn therapeut:

‘Het gaat goed met mij, er gebeuren bijzondere dingen. Ik kwam in de vakantie een paar keer langs je huis en dacht dit wil ik met je delen. Niet alleen de pijn, de twijfel, de angst, het verdriet, maar ook dit geluk’. Ze belt me terug en vinkt wel even klinisch af, alvorens me te bedanken voor mijn lieve gebaar. Zij is er altijd voor me, ook al is ze er niet.

Het stroomt en ik eet me ongans aan bastiaans blauwe vegetarische kaas..

Downstream I go, yahoo!

Why on earth I decided to write this blog in english?

Nothing so variable as a human being.

It’s the challenge to try to put my thoughts into a lanquage wich isn’t mine at birth, but gives me a much richer palette in words.

Living in England made me feel very happy like coming home. I love the English attitude, the queing, the politeness, slightly reserved distance, how they humour themselves.

It’s not a coincidence I won an English encyclopeadia, neither that I ended up on an exchange in Newcastle upon Tyne, still have English friends, making new friends overseas and followed an international yogatraining.

Looking forward to the yoga training in Suffolk in oktober, this time being one of the staf. Thank you for inviting me.

What fun, visiting a slightly erotic lingerie shop.
Pushing my body in beautiful sexy white, red and black leather and laquer.

And then paying with my visa without blinking. Making the odd joke ‘now I’m poor and rich at the same time’.

And then unexpected acquiantance walks in. Haha, what a pleasure to meet. Little twinkling in her eyes as she meets me downstairs, for I forgot something rather important and she flushes, ‘thought you’d left the store’. I don’t mind I say and I mean it.

We’ll be both having fun.