Author: Anneke

How nice a little party spending some time together this afternoon, sitting in my spring garden getting back to basics. Feeling connected and questioning ourselves about facts of life. Isn’t it wonderful just to sit in the sun and be. Cooking a light spring meal with pasta, veggies, salad and tofu in sauce, sweet strawberriesagaragarpudding for dessert and a nice evening walk meeting a beatiful fox in the field. So close to the city and so peaceful. My paradise is small but comfortable like being on holiday every day opening the windows early morning rising and watching my garden getting abundant and alife. How I feel connected with nature and balancing. Time to kick back. Hello I’m growing. Thank you ladies for sharing.

Nothing worse then being unsecure awaiting news about someone you like been looking in the eyes speechless uneasy itchy feeling creeping up and nothing to do just pretend to be the same old you but inside everything turning upside down and getting up earlier and being really active and energetic and no one gets on your nerves the world looking once more beautiful and full of possibilities where dreams are coming true and whatever high the mountain i will be able to overcome every storm endless conversations silently watching the waves come and go is this just spring fever or something really happening?

Het nieuwe jaar alweer (bijna) een maand oud.

Almost one month ago I listened to my heart and left home. How my health improved quickly, but my heart is weeping heavy. And I wonder how many months have to pass until I feel happy again. But I push myself into the next gear: forwards that is. The wounds will heal eventually, as they have always done. There are friends I can run to and if I really need a good cry I get into my car and drive the motorway, music loud and full speed.
There are so many things that have to be done. Only early rising tells me I don’t feel happy, my head spinning and sometimes I just want to vanish into thin air. What’s the point of living?
But in my garden I can heal, slowly.

To sit, breathe, listen and accept to sink into my own silence again

Onze gezamenlijke familie bijeenkomst voor de kerst, lukt het eindelijk om iedereen bij elkaar te krijgen, wordt verstoord door de vallende sneeuw. De wegen zijn onbegaanbaar. Hebben we eindelijk een witte kerst, zitten we die ieder voor zich te vieren, in plaats van met z’n allen aan de kerstdis aan te schuiven. Mijn koelkast staat vol met groente voor tien man. Tja wat te doen.
Chutney van paprika, ui en tomaat werd het. Die in potjes gestapeld in mijn werkruimte stonden te pronken. Koop mij! Samen met de jam van afgelopen jaar is alles binnen no time verkocht. Nu dus nieuwe ambachtelijke producten aanslepen om lekkerbekken zoet te houden

En toen werd het opeens stil, van binnen en van buiten. Geluiden dringen naar de achtergrond. De snelweg klinkt zowaar als een autoloze zondag. Het is inderdaad zondag en het sneeuwt. Grote vlokken gevolgd door kleine vlokken, wervelende vlokjes, hagelballetjes en natte vlokken. Onophoudelijk lang.
Het knerpt onder mijn schoenen. Ik zak vijf centimeter, knerp, in maagdelijk wit, knerp, nog vijf centimeter dieper, knerp. Overal verrijzen sneeuwpoppen compleet met wortelneuzen en sjaal. De takken van de bomen hangen  door, de bamboe rust bijna op de grond, zo zwaar beladen, we kruipen onder de stelen door. Rollen sneeuw tot ballen die niet meer te verroeren zijn.
Ondertussen voelt mijn keel als een scheermes. Al tien dagen slik ik me een ongeluk. Gember, salie, kamille, soep, gorgelen met zout water, het mag allemaal niet baten. Praten maakt het alleen maar erger, mijn stem daalt en heesheid is mijn deel, dus ik zwijg. Sjaal om mijn keel, koolbladeren eronder, dampbadje, heet bad, kruik mee onder de wol en zweten maar.
Ik zou lange winterwandelingen willen maken in de sneeuw, sleetje rijden en glijbanen creeëren, maar ik kom niet verder dan heen en weer naar de Bas, dan is de koek op. Ik kijk naar de sneeuw buiten, ziek binnen, niets aan te doen, uitzieken.

Het is in een straat in Overschie. Op de Rotterdamse Rijweg nummer 15a. Waar decennia lang een slagersfamilie zich heeft opgehouden en op zaterdagmorgen een rij stond tot om de hoek, voor verse vleeswaren, net gedraaide worst en warme gehaktballen. De vleesgeur is al lang verdrongen door stof, verf, slijpsel en schoonmaakartikelen. Afgezien van wat kleine ongemakken herinnert alleen de totaal betegelde ruimte in de verte nog aan het oude ambacht. Er moet bijvoorbeeld nog wel wat schoongespoeld worden daarbinnen want de afvoer borrelt. Hopelijk drijft er niet ergens nog een vergeten oud lijk in de riolen. Brrr.
Dag na dag echter transformeert de ruimte. De brievenbus kleppert als een kind dat naar binnen wil. Kom maar. Ik vertaal het vrij naar alle mensen die binnen gaan komen op deze nieuwe plek. Mijn yogaruimte.

Het kan zo mooi zijn. De grijs genevelde bomen, bewegende wolken die zich samenpakken om aangeraakt te worden, het wisselende licht na een zoveelste korte bui, glijdend over de glooiende akkers. Groenbemesters, hier en daar wat bloeiend koolzaad, jong graan dat zich een weg baant naar het licht. Een knorrende tractor uit het jaar 0, met een even oude boer die hier en daar wat opraapt van zijn erf. O wonderschoon Picardie, waar je wandelt alsof je de enige aardbewoner bent. Totdat je op de meest vreemde afgelegen plekken zwerfvuil tegenkomt. Alleen het bordje ‘stort hier’ ontbreekt nog.
Drie grote herten rennen plotseling links van ons over de heuvel, rechts van ons drijven mannen in groene pakken met geweren hun buit, bijgestaan door kwijlende honden die bloeddorstig ogen. In de greppel ligt een konijn, plat op haar buik, ze drukt zich nog platter en blijft onbeweeglijk: ‘Nee je ziet me niet’.
Een fazant loopt parmantig rond vlakbij een erf, ‘mag ik hier wonen, tijdelijk, totdat die knallende groene mannetjes weer in hun met modder besmeurde 4wheels zitten met de buit binnen’.
Eten ze die herten, konijnen, kwartels en fazanten allemaal op met kerst? Of is het jachtseizoen een macho sport, effe lekker knallen en jezelf op de borst slaan. O, lekker buiten in de natuur, stoere jongens, ferme knapen, kunnen ze wel, met z’n allen en een meute drijfhonden tegen dieren die zich niet kunnen verdedigen?

Morgen vertek ik naar Raye sur Authie. Een klein dorpje in de Picardie.
Dat is indalen met een goed glas wijn voor de open haard en een boek.
De stilte opsnuiven en vervolgens wandelen zonder voorbijgangers. Grazen in de supermarché en terugkomen met kaas, stokbrood, zoutere boter, olijven, gamba’s en te dure groente. Struinen langs de krijtrotsen en verrast worden door archeologische vondsten.
Raye is naast de stilte, ook vuur stoken in de tuin, in de zwarte nacht sterren kijken, de uil horen roepen en vogels volgen. En vooral niets moeten, alleen maar zijn.

Kletskousen zijn het of kletskoppen?
Kinderen kookles geven is een ware uitdaging. Vandaag kreeg ik  voldoening in mijn werk. ‘Koken is leuk’ riep Maryem. ‘Waarom vind je koken leuk’ vroeg ik toen. ‘Omdat ik dacht dat we nepdingen gingen maken, maar alles is echt’.