Zo

Reflectie komt altijd later. Na boosheid, onmacht, verdriet, pijn, aanvaarding, is er ruimte voor transformatie. Ik zei, het maakt niet uit wat er gebeurt, en uiteindelijk is dat wat er overblijft, nou ja het maakt wel uit, want elke ervaring voegt toe en vormt de kennis tot weten. Maar met het sluiten van de ene deur gaat er een nieuwe deur open. Wat te doen? Liefde transformeren in universele liefde? Het hart volgen, toegeven aan het verlangen. Is voelen voldoende? Afscheid nemen, loslaten, thuiskomen. ‘It’s all about presentation’, hoor ik mezelf zeggen. Het wordt lichter. Memories keep popping up.